بنام خدا
|
|
| |
| |
| |
اگر وضع چنين ادامه داشته باشد |
|
| ● |
تخت‌جمشيد تا ٣٠ سال آينده نخواهد بود |
|
| |
پالايشگاه و پتروشيمی، بلای جان تخت‌جمشيد |
|
| |
| خبرنگار امرداد - میترا دهموبد : |
|
فرسايش، تخت جمشيد را دارد كمرنگ و كمرنگ‌تر مي‌كند. به گفته‌ی كاميار عبدی، باستان‌شناس، اگر فرسايش به همين‌گونه پيش رود و براي كاستن از شتاب آن، انديشه‌اي نشود، ٣٠ سال ديگر، از تخت‌جمشيد خبری نخواهد بود.
عوامل طبيعی و انسانی با دست‌اندازی‌های انجام شده، شتاب بيشتری به فرسايش اين يادگار هزاران ساله داده است.
عبدی گفت: «باد و باران و نور خورشيد، عوامل طبيعی فرسايش هستند اما مواد شيميايی كه اين روزها در هوا هستند، سرعت فرسايش را چندين برابر كرده‌اند.»
آن‌گونه كه عبدی گفت، پتروشيمی مرودشت، پالايشگاه شيراز، كارخانه‌های كوچک و بزرگ منطقه‌ی مرودشت همچون كارخانه‌ی ارج، فضا را پر از مواد شيميايی كرده‌اند كه اين مواد به همراه آب باران يا به خودی خود، بر روی سنگ‌نگاره‌ها و سنگ‌‌های تراش‌خورده‌ی اين گستره‌ی تاريخی می‌نشينند و در حال ويران كردنش هستند.
او گفت: «تلخ‌تر از همه، اين كه زباله‌های شهر مرودشت، درست پشت كوه مهر(همان كوهی كه در دامنه‌اش، تخت‌جمشيد ساخته شده)، سوزانده می‌شود.»
به گفته‌ی وی چه توقعی می‌توان داشت، هنگامی كه دود و گازهای پر از مواد شيميايی بر روی اين آثار می‌نشينند و ذره‌ذره، آن را می‌خورند.
او گفت: «همه‌ی درگاهی‌های كاخ صدستون خرد شده‌اند و به تلنگری فرو می‌ريزند.»
به گفته‌ی وی از دودكش پالايشگاه و پتروشيمی و كارخانه‌ها، هزار گونه ماده‌ی شيميايی بيرون می‌آيد كه همه‌ی اين‌ها روی هم، فرسودگی اين سازه‌ی بی‌همتای جهانی را در پی داشته‌اند.
دكتر عبدی به افزايش جمعيت شهر مرودشت نيز اشاره كرد و گفت: «جمعيت مرودشت كه در نزديكی تخت‌جمشيد است نيز، افزون شده و اين يعنی گرم شدن. و گرم شدن و دگرگونی دمای هوا نيز يكی ديگر از عوامل فرسايش است.»
عبدی گفت: «اگر سازمان ميراث فرهنگی اقتدار می‌داشت نبايد اجازه می‌داد كه پالايشگاه و پتروشيمی و اين كارخانه‌های بزرگ و كوچک ساخته شود.»
عكس‌ها از پروين سعادتی است. |
|
|
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 